Ang pamilihan ay kumakatawan sa teatro ng ating panlabas na pagkakaroon at materyal na mga bagay. Ang mga taong nakikita natin doon, ay ang mga karaniwang nasa ating tunay na buhay. Ang mga corridors at minarkahang mga landas sa merkado ay kumakatawan sa mga landas ng ating buhay. Ang merkado at ang mga kuwadra nito ay nagsasabi sa amin na sa buhay na ito dapat tayong magbayad ng isang presyo dahil nakukuha natin at nagtataglay. Nakakakita ng isang merkado mula sa malayo, na walang mga detalye, at walang ginagawa upang lapitan ito, madalas na sumasalamin sa isang panahon ng materyal na paghihirap. Upang makapasok sa merkado nang hindi aktwal na pagbili ay sumasalamin sa paghahanap, ang pangangailangan upang mahanap ang mga paraan o ang pinaka naaangkop na paraan para sa pagsasakatuparan ng aming mga proyekto at ambisyon. Ang pagpasok din nang hindi binibili ay maaaring mangahulugan ng isang simpleng pagnanais para sa promiscuity na karaniwang lilitaw sa ating buhay kapag kulang tayo ng init ng tao o komunikasyon. Ang hindi makahanap sa merkado kung ano ang hinahanap natin o nararamdamang labis na natatakot ng karamihan ay nagpapahiwatig na hindi pa rin sapat upang aktibong ilunsad ang ating sarili sa pagkilos bago tayo magmuni-muni at magmuni-muni. Upang makaramdam ng pabigat sa bazaar ay maaari ring ibunyag ang aming pagkahihiya at pag-alis.