Ang pagtingin sa iyong sarili na nakahiga nang nag-iisa sa isang panaginip ay nagpapahiwatig ng isang panahon ng kawalan ng katiyakan, naghihintay upang makita ang mga paghihirap na hindi namin malampasan nang walang tulong, at hinihintay namin ang tulong na ito sa pamamagitan ng paggawa lamang ng bagay na alam natin kung paano gawin, na itinatago ang aming kalungkutan at walang magawa. Kung nakahiga kami sa labas ay nangangahulugan ito na kung ano ang talagang nagdurusa sa amin, ay hindi hihigit sa isang pansamantalang kakulangan sa ginhawa nang walang kabiguang naisip namin. Kung nakakasama tayo sa isang tao na magkatulad na kasarian, o kung ang taong ito ay nasa parehong silid, ipinapahiwatig nito na bilang karagdagan sa kawalan ng katiyakan na nadarama natin na pinahihirapan tayo, nag-aalala tayo sa sasabihin ng iba. Kung nakikipagtulog tayo sa isang tao sa kabaligtaran o kung siya ay nasa parehong silid ay nangangahulugan ito na papalapit na ang pagtatapos ng aming mga problema.